แต่โลกแห่งจินตนาการของเด็ก ๆ นี่แหล่ะ ที่ช่วยให้พวกเขาได้เรียนรู้ผ่านประสบการณ์ที่หลากหลาย นับเป็นอีกบทเรียนที่เด็กจะได้เรียนรู้บทบาทเสมือนจริงจากการได้เห็น ได้ยิน ได้ฟัง และการสัมผัส ซึ่ีงจะช่วยให้เขามีพัฒนาการและทักษะทางด้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้น เช่น มีทักษะในการคิดดีกว่า มีสมาธินานกว่า และมีไอเดียใหม่ ๆ มากกว่าเด็กที่อยู่เฉย ๆ เอาแต่นั่งดูทีวี หรือขลุกอยู่กับการเล่นเกมทั้งวัน ทั้งนี้เพราะการเล่นตามจินตนาการของเด็กจะช่วยเปิดโอกาสให้เด็กได้คิดสำรวจ มีความคิดสร้างสรรค์ มีมุมมองที่กว้างและมีความยืดหยุ่นเพิ่มมากขึ้น อันจะเป็นจุดเริ่มต้นของความเชื่่อมั่นในตนเอง
นอกจากนี้ยังช่วยด้านการมีพัฒนาการทางอารมณ์ จากการได้พบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด เช่น เล่นกับเพื่อนแล้วเพื่อนแกล้ง ถูกครูดุ ไม่มีคนเข้าใจ ฯลฯ ซึ่งเด็กอาจจะไม่สามารถเข้าใจและหาทางจัดการกับเรื่องเหล่านั้นได้ อีกทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ที่จะคอยช่วยเหลือได้ ดังนั้นเด็กจึงสร้างโลกแห่งจินตนาการเพื่อแก้ไขปัญหา เพื่อให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัย มีอำนาจแก้ไขปัญหานั้น ๆ เสมือนเป็นการคลายความเครียดของเด็ก ซึ่งในบางครั้งเด็กอาจมีการส่งสัญญาณความเครียดด้วยการแสดงออกกับบทบาทสมมติ เช่น นำตุ๊กตามาสมมติว่าเป็นลูก แล้วโยน หรือเหวี่ยงทิ้ง หากเป็นเช่นนี้พ่อแม่ควรสังเกต ทำความเข้าใจ และให้เวลาลูกมากขึ้น ที่สำคัญการสร้างชีวิตในโลกสมมติเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเด็ก ๆ แม้จะไม่มีตัวตนก็ตาม
แต่ในขณะเดียวกันเด็กในวัย 3-6 ปี ยังไม่สามารถแยกแยะระหว่างโลกแห่งความจริงและโลกแห่งจินตนาการได้ คุณพ่อคุณแม่จึงควรดูแลให้อยู่ในขอบเขตที่พอดี เพราะหากเมื่อใดที่เด็กเริ่มมีพฤติกรรมก้าวร้าว ใช้ความรุนแรง คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่เหมือนในการ์ตูนที่ดู เช่น หยิบมีดในครัวออกมาวิ่งไล่คล้ายจะออกรบเหมือนในหนัง ชก เตะ ต่อยคนอื่นแล้วภาคภูมิใจ หรือคิดว่าตัวเองมีความพิเศษ กระโดยตึกแล้วเหาะกลางอากาศได้ เหมือนยอดมนุษย์ในหนัง หรือพูดจากหยาบคาย ก้าวร้าวแล้วคิดว่าไม่ผิด ถือว่าน่าเป็นห่วงและส่งผลเสียเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่
พ่อแม่คือบุคคลสำคัญที่จะช่วยส่งเสริมเด็กให้มีจินตนาการในด้านบวกเพี่อให้เด็กเติบโตขึ้นเป็นคนดี เก่ง กล้าคิด กล้าแสดงออกในทางที่ถูกต้อง
ขอบคุณนิตยสาร BRAND'S
และรูปจาก Google
